Ik zal eens schrijven over steeds
waar wat gebeurt steeds trager gaat
en dat je je niet heugen kan
wanneer dat dan begon.
Ik zal eens zeggen hoe het is
al is het in de war met was
en er geen enkelvoudig ding
nog aan te wijzen lijkt.
Ik zal misschien wel hoe dan ook
verpoppen en verpauzen
en me de vlucht herinneren van
het opwaaiende veertje.
bj’13
De Erekannunik
Geduld, respect en saamhorigheid
klaar
Deelnemer Onafhankelijke Bloggers Associatie
Serveersuggestie
uit 'Beppe Maaike'
Mevr. van der Pol
Icoon
Uit nutteloze noodzaak
laten we eerlijk zijn
als beest zijn we totaal mislukt
ik zie mij daar nog staan
op een savanne zonder uitvlucht
in het volle licht der dieren
een mond vol tanden
heel modern, heel gênant
vandaag
regerend met draadloze hand
in een land gebouwd onder water
met mensenrechten, koffieapparaten
en de natuur in mooie reservaten
voel ik nog steeds diezelfde angst
niets is veranderd
weids en eindeloos gaapt de savanne
welkom in mijn hoofd
het is een doos vol zwarte gaten
alles wat een mens verzint
zuigt zich erin: zeppelins, vakanties
zelfhaat, witte fosfor, dildo’s, anorexia
dubbelvla, dwangneuroses, shalali shalala
of de lol om een gemarteld paard
ook de dingen die niemand wil verzinnen
zitten erin: gewoon, voor de heb
ik draag een hoofd als een handicap
zwellend, kolkend, almaar zwellend
altijd vloed, nooit nog eb
geen vijand bleef er voor mij over
leeuw, griep, pest, slang
zelfs de dood slaapt aan een leiband
maar diep van binnen
in mijn grote grabbelton
daar vond ik er nog één
splinternieuw, zelfverzonnen
scharrelt een vijand
op de bodem van mijn vrije tijd
zinloos in de rondte
ik noem hem: Eeuwigheid
louter de gelegenheid
erover na te denken
volstond om hem te scheppen
gevangen zit ik als een rat
in mijn hobby, dag en nacht
en ik ben bang
ik was van plan een heldenstuk te schrijven
over het belang van kunst
haar grote nut maar mijn blad zweeg indrukwekkend
en alle muzen weken
de waarheid is
zij heeft geen nut
kunst is maar een bijproduct
zij is niet nodig om te kunnen
eten, neuken, ademen
maar één ding kan ze
zij kan vechten waar ik vlucht
zij kan, met haar ene giftand
zij het voor een kort moment
mij redden van de eeuwigheid
en dit verlammend gat verlammen
bij een vijand zonder handvat
helpt alleen het nutteloze
dan helpt kerven in een bot
stieren schetsen in een grot
dan helpt de nachtwacht
en het zingen bij een dode
uit nutteloze noodzaak
schiep kunst de mens
en als ik verstijf op mijn savanne
van bedreigend vrije tijd
als ik mijzelf vervloek
om dit uitzicht zonder eind
als mijn kop breekt van het licht
dan huil ik niet, dan schreeuw ik niet
ik hang mijzelf niet op
maar pak een pen
en schrijf u dit gedicht
Dichter des Vaderlands,
Ramsey Nasr
Piëta
Barbara Jansma
Erg mooi Barbara !!
Dank je wel, Simon!
Prachtig! Echt het raakt me diep.
Wat een leed en wat een vreugde lees ik hierin. Voor sommigen mag dan Faverey ‘in de ervarring ( mooie spelfout) vinden schrijven’ welk ik overigens een miskenning van zijn werk vind alsook: (woorden op een rij) van zo’n abstracte kneuterigheid getuigen. Sorry, maar ik kwam dat laatst tegen en het weld bij het reageren spontaan in me op. Dit gedicht ís ervaring.
Met de nadruk op:
‘en er geen enkelvoudig ding
nog aan te wijzen lijkt.’
Begrijp me goed, ik wil dit gedicht niet groter maken dan het is.
Hahaha.
Ik hoor ambivalentie in deze tekst.
1: er is iets veranderd; trager gaat het steeds.
Iets fascineert.
2. ‘in de war met was’ : het verleden is niet meer keurig op orde. Een mooie regel is dan:
geen enkelvoudig ding lijkt nog aan te wijzen.
1. Ik zal eens schrijven… 2. Ik zal eens zeggen… De vorm is wel goed gekozen. Alsof je je handen in de zij zet: zo trek je wel de aandacht naar je toe.
3. misschien verpoppen en verpauzen: dat verpoppen verbaast me niet en dat verpauzen
vind ik een uitermate lelijk woord. Pauzeren? Verpoppen: een tijdje vlinder zijn en dan weer terugfladderen naar het oude en vertrouwde? Verpauzen, tja, verpozen is een mooi woord, dat klinkt mee, maar dit verpauzen doet au aan mijn oren. Misschien bedoel je: paus worden, pauzin worden…
“en me de vlucht herinneren van
het opwaaiende veertje.”
Kijk, dit vind ik nou echt een mooie regel. Lekker multi-interpretabel. Dat arme veertje kan ten prooi zijn aan die stomme wind, speeltuigje voor natuurkrachten, maar kan ook beeld zijn van (ik noem maar een associatie) opwaaiende zomerjurken, een beeld van ‘hoe heerlijk moet het niet zijn om je even vederlicht te kunnen, te mogen voelen, je te laten gaan op de stroom van de wind, te dansen zonder even al dat gejamaar”
Zo, mevrouw Jansma, U gaf me niet zozeer te denken, maar gaf wel een stroom van associaties. Kortom: een tekst zo ambivalent als de pest, maar hij werkt wel op je in, dus:ga door te tekenen met woorden, met zinnen.!
Syntaxis is het verband dat de schrijver legt of voelt tussen de feiten die door de afzonderlijke zinsdelen en deelzinnen benoemd worden. In de syntaxis uit zich zijn verhouding tot de religie en de metafysica.
Daardoor kan je altijd een gedicht schrijven, maak niet uit hoe,
Dus ga gewoon door ook met tekenen…
Groet
Dank voor de mooie reacties!
Je weerzin tegen ‘verpauzen’ kan ik begrijpen Abel, maar het is een vervoeging van pauze die ik hier vind passen.
Uit je belofte
Maak je prachtige jassen
Om te verkassen :-)
Schitterend. En nu een beetje lente in je bol :)
Je gedicht is gebaseerd op deze informatie, of heeft onbewust meegespeeld, vergeten informatie: Draaisma ‘Het oordeel over het subjectieve tempo van de tijd ‘op het moment zelf’ kan anders uitvallen dan het oordeel over de lengte van het interval ‘in de terugblik.’
Of een déja vu van Claudia Hammond?
Soit. Ik heb je gedicht keer op keer gelezen en ik moet echt zeggen het is een muzikaal gedicht waarin de instrumenten een zelfde deuntje spelen. Niet symfonisch. Dat komt door de herhalingen die er in zitten. 1ste strofe de ee bijvoorbeeld. Enzovoorts. Of het een goed gedicht is weet ik niet. Gelukkig maar want anders…(…)
Ik las gister dit: Vanaf dat moment, toen alles weer van voren af aan begon, leek het verleden langer te duren dan de tijd die erna kwam. Steeds weer kwam het moment terug dat hij niet alleen Feerle dankbaar was, maar dat hij echt verliefd op haar was, eeuwig, een duree waarin tijd niet bestond.
.
De lente ja.
Een jas, ook ja!
Dit gedichtje is gebaseerd op informatie, geen twijfel over mogelijk, maar of het precies de jouwe is waag ik te betwijfelen, Robert.
Of het goed is weet ik niet en de ee’s storen mij ook, maar ik hou wel van de herhaling, de doffe dreun met het veertje op het eind. Of aan het begin eigenlijk.
Mooi verwoorde cognitieve verwarring. Heel herkenbaar als je, zoals ik, werkt met mensen met verschillende vormen van dementie.
Dank je wel Joke!