voor meer info
mail bjansma@live.nlJansma en Soli
-
Meest recente berichten
Top berichten & Pagina’s
Archief
- juli 2021
- april 2020
- januari 2020
- oktober 2019
- april 2017
- december 2016
- november 2016
- juli 2016
- mei 2016
- maart 2016
- februari 2016
- oktober 2015
- september 2015
- juli 2015
- juni 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- januari 2014
- december 2013
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013
- augustus 2013
- juli 2013
- juni 2013
- mei 2013
- april 2013
- maart 2013
- februari 2013
- januari 2013
- december 2012
- november 2012
- oktober 2012
- september 2012
- augustus 2012
- juli 2012
- juni 2012
- mei 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
Categorieën
Blogroll
- 100 woorden
- Aad Verbaast
- Actuality
- Anneke de Bundel
- Antoinette Duijsters
- apiedapie
- Appelvrouw
- Assyke
- Beeldsprekers
- Bert Deben
- Blewbird
- Blutch1
- broekstukken
- Broodkunstclub
- Di Storia, dianne
- Digdog
- Draden verbinden alles
- Duif 3306
- Glaswerk
- Homocivilus
- IngridvandenBergh
- Ivy
- Jansma & Soli, duoblog
- jeg synes
- Jo Hendriks
- Johan HvD
- Johanna Nouri
- Joostx
- Kiezels
- Learn WordPress.com
- Lebonton
- Lidy
- Maria Trepp
- Marius van Artaaa
- Mondoblogo
- Nummer22
- Paco Painter
- Pierra
- ragfijn
- Ragrenner
- Ramirezi
- Rob Kruzdlo
- Simen Vrederat
- Stripman
- Svara
- Timmerark
- Triumviraat
- VK-bloggers
- Vogel-vrij
- Vroems
- WordPress.com News
- Zandkastelen
- Zelfstandig Journalist
- Zinnen Verzetten
Meta
Blog Stats
- 45.867 hits
De Erekannunik
Geduld, respect en saamhorigheid
klaar
Deelnemer Onafhankelijke Bloggers Associatie
Serveersuggestie
uit 'Beppe Maaike'
Mevr. van der Pol
Icoon
-
Uit nutteloze noodzaak
laten we eerlijk zijn
als beest zijn we totaal mislukt
ik zie mij daar nog staan
op een savanne zonder uitvlucht
in het volle licht der dieren
een mond vol tanden
heel modern, heel gênantvandaag
regerend met draadloze hand
in een land gebouwd onder water
met mensenrechten, koffieapparaten
en de natuur in mooie reservaten
voel ik nog steeds diezelfde angst
niets is veranderd
weids en eindeloos gaapt de savannewelkom in mijn hoofd
het is een doos vol zwarte gaten
alles wat een mens verzint
zuigt zich erin: zeppelins, vakanties
zelfhaat, witte fosfor, dildo’s, anorexia
dubbelvla, dwangneuroses, shalali shalala
of de lol om een gemarteld paard
ook de dingen die niemand wil verzinnen
zitten erin: gewoon, voor de heb
ik draag een hoofd als een handicap
zwellend, kolkend, almaar zwellend
altijd vloed, nooit nog ebgeen vijand bleef er voor mij over
leeuw, griep, pest, slang
zelfs de dood slaapt aan een leibandmaar diep van binnen
in mijn grote grabbelton
daar vond ik er nog één
splinternieuw, zelfverzonnen
scharrelt een vijand
op de bodem van mijn vrije tijd
zinloos in de rondte
ik noem hem: Eeuwigheidlouter de gelegenheid
erover na te denken
volstond om hem te scheppengevangen zit ik als een rat
in mijn hobby, dag en nacht
en ik ben bangik was van plan een heldenstuk te schrijven
over het belang van kunst
haar grote nut maar mijn blad zweeg indrukwekkend
en alle muzen wekende waarheid is
zij heeft geen nut
kunst is maar een bijproduct
zij is niet nodig om te kunnen
eten, neuken, ademenmaar één ding kan ze
zij kan vechten waar ik vlucht
zij kan, met haar ene giftand
zij het voor een kort moment
mij redden van de eeuwigheid
en dit verlammend gat verlammenbij een vijand zonder handvat
helpt alleen het nutteloze
dan helpt kerven in een bot
stieren schetsen in een grot
dan helpt de nachtwacht
en het zingen bij een dodeuit nutteloze noodzaak
schiep kunst de mensen als ik verstijf op mijn savanne
van bedreigend vrije tijd
als ik mijzelf vervloek
om dit uitzicht zonder eind
als mijn kop breekt van het licht
dan huil ik niet, dan schreeuw ik niet
ik hang mijzelf niet op
maar pak een pen
en schrijf u dit gedichtDichter des Vaderlands,
Ramsey Nasr 
Piëta
Barbara Jansma 
moederdier
met ingewikkelde worp:
anachronisme
pijnlijke gewaarwording
te zien, maar het tekent ook
door de pijn heen
getekend kundig als altijd
je lijnvoering oorspronkelijk,
maar voor ik als kunstcriticus
ga klinken vertrek ik liever
maar je weet dat ik er weer even was,
mooi werk Barbara, dank je wel.
Zelf vind ik het, zelfs als oude Joost, helemaal niet vervelend om bij het woord “vrouw” toch een beetje opgewonden te raken, Dan zie ik je prachtige tekening..en verstar door die “mummie” in de schoot(sorry?) in mijn opwinding..
Joost Tibosch, als je bij dit beeld nog steeds alleen maar kriebel aan je klieren zou hebben zou ik je hier voortaan de toegang moeten ontzeggen, vrees ik. Maar gelukkig dat je iets meer zag dan bloot :-)
Dank je wel, Joost Lips. Je hebt goed gezien.
Abel, anachronisme als verkeerd in de tijd, toch? Veel is verkeerd in de tijd, en gebeurt toch. De tijd trekt zich daar niets van aan. Ingewikkeld of niet, maar je zegt mooie woorden.
‘ontwikkelen is het ontdoen van de wikkels der ingewikkeldheden’.
las ik ooit en komt nu in mij op
op harthoogte zie ik een beginnetje :-)
Leuke vondst Svara! Al kan inwikkelen ook iets heel liefdevols zijn. En al kunnen ingewikkelde zaken ook op hun ingewikkelde manier iets leren ontwikkelen.
De essentie van de laatste zin van jou is voor mij ook terug te vinden in de zin die ik schreef.
De stand van de voet en de van het hoofd zijn voor mij veelzeggend.
Ja, ik vind het mooi, hoe pijnlijk ook.
Ja, ik ook. Ik had hem gister ook op facebook gezet (omdat daar nu ineens naaktheid wordt gecensureerd) en ik had er muziek bij gedaan. Zo rauw als je kunt zijn, dat luisterend oor en die sterke voeten doen goed. Mijn hart brak, van dit plaatje, echt. Maar niet op een hopeloze manier.
Ik zal dat muziekje hier neerzetten, wacht effe.
En dan zie je dat ze luistert, naar die kale schoonheid.
prachtig!
op een gegeven moment lijkt het of je hulpeloze piepjonge vogeltjes hoort door haar stem heen.
….en wat een mooi gevormde mond heeft ze
en krachtig en theatraal, en geweldig is ze. Ze zingt ook die Castrati, of hoe heet dat, prachtig om naar te kijken. Kun je op youtube vinden en echt een genot. Maar goed, dit had ik dus bij deze prent, en niet voor niks. Ik vond dat ontzettend mooi, zo samen. En of het over the top is kan me dan even niet schelen…
Die badhokjes zijn ook zo verdomde klein dat me de lust wel eens vergaat om elke dinsdagmorgen te gaan aquagjoggen. Soms heb ik al mijn kleren al opgerold, de haken van het sportfondsenbad zijn door koperdieven gejat, om tot de ontdekking te komen dat mijn badpak er nog inzit. Kan ik weer alles uit gaan rollen, valt mijn bh weer op de grond, nat natuurlijk, wringen en dan het zaakje weer oprollen. Die wurm kleding gaat dan bij de dame van de garderobe en het bonnetje verdwijnt onder mijn badmuts. O jee, mijn badmuts waar heb ik die nou toch weer gelaten.
De moed zakt me wel eens in de zwemvliezen maar ik ben wel al mooi 3cm vel kwijt, ze zullen van de zomer nog opkijken in Italië. Bovendien is de badmeester hier ook een lekker ding.
Nou doei, ik hoor zijn fluitje al, we gaan beginnen, verdomme waar is mijn badmuts nou?!
Ik begrijp het niet Galmiers…
Nou ja, maakt niet uit, iedereen heeft de grootste lol, en ik ga een boek lezen.
Beetje een mix tussen:
en:
http://t2.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcSqUUcWYMGvKa0q7DMFl1pT5wsR9pAa-qPNpZPMssWV0J6k6ljU&t=1
Lijkt me heel verstandig. Zelf heb ik de krant nog niet uit. Ik hoorde trouwens dat ze gister een anonieme brief kregen bij de Telegraaf. Daarin stond dat er een vrouw was vermoord in een badhokje. Dezelfde anonieme brief was naar de politie gestuurd. In het kader van het onderzoek valt er nog niet veel over te vertellen. Het gerucht gaat dat taxichauffeur T. te B. er iet mee te maken heeft.
Niet dat iemand een anonieme brief zal geloven natuurlijk. Enfin, ik wilde het je toch nog even laten weten.
Lees ze.
Dat je zo kriebelig op me reageert verbaast me sowieso al, dat je helemaal niets over die echt uitdagende “mummie” zegt, verbaast me nog het meest!
Joost Tibosch, mijn diepste excuses. Natuurlijk valt er veel over te zeggen, maar misschien een andere keer?
Ik ken hem nu 2 maanden, 3 dagen, 4 uur en 6 seconden. Volgens de datingsite zijn we voor elkaar geknipt voor 850 euro. Een bom duiten maar voor de liefde van je leven moet je wat over hebben. Het stadium van kaarslicht etentjes en het gefriemel in de bioscoop zijn we gelukkig al voorbij, de echt liefde kan beginnen.
Vanmorgen nam hij me mee voor een verrassingstocht, onderweg zal hij me onthullingen doen over wat de dag ons brengen zal. Ik voel me een trendy vrouw in mijn perzikkleurige H&M jurkje, een tikkie hot ook met de diepe uitsnedes onder mijn weggeschoren okselhaar.
We zijn nu de grens over, zegt hij, terwijl hij zijn hand liefdevol op mijn knie legt. Ik twijfel of hij me aan zijn ouders voor gaat stellen of dat hij op originele wijze mijn hand gaat vragen ergens op de Eiffeltoren of bij het gekletter van de waterval van Schaffhausen.
We rijden nu Mattenborn binnen, jaarlijks vinden hier op 29 augustus de waterspelen plaats maar de grootste verrassing moet nog komen, spreekt zijn zwoele stem, ik ga je daarom even blinddoeken. De auto komt tot stilstand, ik word naar binnen geleid. Het blijkt te gaan om een naturisten waterfestijn, mijn perzikjurk hangt men aan de wilgen. Als ik alleen in de kamer ben mag ik mijn blinddoek afdoen en naar buiten gaan via de tegenoverliggende deur. Mijn knopjes kijken nieuwsgierig op van de opwinding en de kou als ik de deur opengooi.
Daar staan ze dan, wel 100 mensen in sportieve zeiloutfits, gele joppers en zuidwesters. Er wordt geapplaudisseerd naar mij, ik sta volkomen voor joker, naakt op een bordes.
Ik draai me om, grits nog net een broodmes van de tafel en wikkel dat in mijn handdoek.
Nu maar wachten tot hij komt.
Ja zwakke reactie op Joost
Ik durf al bijna niks meer te zeggen wanneer je de kijkers hun associaties ontzegt.
Ik zie er een ingebakerde penis in die ze in haar hoofd op schoot zou willen dragen wanneer
de vrucht maar tot wasdom was gekomen.
Dit is nog erger dan een deuntje wat niet uit je kop wil.
Twintig duizend dollar als ze even dit pakketje meenam naar Amsterdam. Je kunt zo’n kans moeilijk laten liggen, zeker niet nu Suze in Perth op sterven ligt. Nog een keertje met haar zusje praten, ze zou er een moord voor doen, had ze gezegd. Een moord, dat hoefde helemaal niet, alleen maar even dit pakketje meenemen naar Schiphol. Ze zou afgehaald worden door een man met een lange zwarte jas en een zonnebril op zijn kanis, die zou haar het geld overhandigen bij afgifte van het pakketje.
De toiletjes op El Dorado – Bogota waren wanstaltig klein, El Dorado, wie verzint er in hemelsnaam zo’n naam voor een luchthaven met zulke kleine kut w.c.’tjes.
Nou, even sambal op het brein, het was zaak nu goed na te denken, waar het pakketje te verstoppen. Aanvankelijk was het vierkant maar ze draaide er een rol van en schoof het onder haar borsten in de bh. Het bandje knakte en bovendien was het veel te opzichtig, het moest toch echt inwendig. Ze friemelde van achter en van voor, het pakketje was een drol geworden, een drol die niet was binnen te houden. Ze was ten einde raad, dacht aan Suze op haar sterfbed.
Eerst nam ze een klein hapje, kokhalsde en verbeeldde zich een slokje water. Dat hielp, voorzichtig het tweede hapje en het derde..
Sans mots
Sorry Simon, maar op een ingebakerde penis vind ik dit toch echt niet lijken, geef dan maar eerst eens aan waar zijn kop zit en waar zijn staart.
Nou vooruit. Ik was niet van plan geweest er iets over te zeggen, maar hier dan, al gaat dat ten koste van teerbeminde openbare associaties.
De vrouw heeft een dode baby op schoot. Ze hoeft het niet meer vast te houden maar loslaten is ook niet eenvoudig, en ze weet niet wat ze met haar handen moet. Dat lijf van haar is niet meer een ding van hoop maar een ding dat de dood voortbrengt. Toch is ze nog niet verslagen.
Mannen kennen deze emoties ook, weet ik.
Ik tekende dit een paar dagen geleden, toen bleek dat op facebook alles met naakt wordt verwijderd, tot en met een schilderij van Picasso. Misschien hebben jullie daar iets over gelezen.
Ik heb de afgelopen dagen erg veel naakten geplaatst daar, en raakte verbijsterd door reacties van sommige mannelijke mensen, die het nodig vonden ieder naakt van goed-of afkeuring te voorzien. De mannelijke lust als standaard voor de goede vrouw. Daarom maakte ik deze prent.
Omdat niet al het naakt over lust gaat. En daarom is dat kind ingepakt, omdat dat ook symbool kan zijn voor iets anders inderdaad. En omdat de vrouw het ook niet kan zien, even. En omdat de prent over haar gaat.
Oja, en die Staaij kwam er ook nog even subtiel tussendoor.
En toen zette ik die prent hier neer. En daarom schoot ik uit mijn slof tegen Joost Tibosch, waarvoor excuus dus, en daarom wilde ik niet uitleggen waar het over gaat.
Hoop dat dit helpt.
Heb het goed, allen. Bar.
Galmiers, dank voor je verhalen en de muziek en alles. daar knapt een mens subiet van op
Dan ook nog maar een kleine aanvulling op mijn eerdere reactie
Ik heb er steeds en baby in gezien. De hele vorm van inbakeren. Ja totaal, ook het gezicht.
Je maakt zo dan je eigen verhaal door van alles wat je ziet in de tekening te interpreteren.
Ik dacht o.a.aan het kind in de vrouw, en waar zij van wegkijkt …
Ze loopt op haar tenen. het innerlijk kind wordt niet (meer)gevoed
Soms moet je één voor één, laag voor laag, pijnlijke wikkels in het leven verwijderen, wat dan weer heel ingewikkeld kan zijn om je te ontwikkelen naar het pure in je, zoals een pasgeboren kind….
Ik zag ook een geboortekanaal…
Hoe dan ook, het maakt kennelijk veel los
Het was voor mij een aardige geweest voor zo’n gedicht project wat je eerder deed.
Het is niet het kind in haar, Svara, nu ik toch bezig ben het feestje te verpesten. Het is haar kind, wat een groot verschil is.Ze heeft heel gewoon haar kind verloren. En een gedicht erover, dat is vers twee, dat ga ik niet kunnen doen. Want ik heb het gezien maar niet uit mijn eigen lijf.
Wat niet wegneemt dat ik je opmerkingen op prijs stel. Dank!
Een goeie tip, voor bij al dit, voor wie niet weet, of voor wie wel weet, is Schaduwkind van Thomése. Zo ontzettend goed beschreven hoe je jezelf opnieuw uit moet vinden na verlies van een kind.
Ter aanvullende informatie, al wil ik die niet geven, maar als illustratie: toen iemand die erg dicht bij me stond twee keer op rij een baby verloor en ik onverhoopt zwanger raakte, en ik liefst dat kindje had laten verwijderen omdat ik mezelf niet een goede moeder achtte en een vader in geen velden of wegen te bekennen was, maar dat niet kon omdat een babietje een grote gift is en ik er net twee had helpen begraven, stelde ik me voor dat ik zou sterven in het kraambed en dat mijn kindje voor die mens was die ik liefhad. Omdat ik die kale ellende zag. Die ontzetting. En die had niets te maken met onvervuld zelfschap, maar alles met verdriet en kaal ouderschap en een kindje te snel aan de aarde terug moeten geven. De pijn. De naaktheid. De ellende.
Daarom is me dit gewoon teveel. Ik heb buikpijn en ik huil. Waarom kan dit plaatje niet voor zichzelf spreken? Ik wil niet meer uitleggen. Ben kaduuk. Maar er moet nog zoveel.
Nu ben ik echt weg, en ga, als ik niemand beledig tenminste, niet meer reageren, niet inhoudelijk althans, want alles is nu wel gezegd.
Bar.
Dank voor de uitleg
Voor mij had de tekening dus uit zichzelf gesproken
Nu ga ik ook je muziekje luisteren
Niet al die andere, want als ik film wil zien ga ik wel naar de bioscoop
Alleen jij weet welk gevoel van jou, vanuit welke achtergrond dan ook, in deze tekening is gelegd.
Alles wat de ander ziet zegt vooral iets over de ander. Om bij mezelf te blijven….
Ik kan alleen dat in jouw tekening zien wat in mij zit, wat in mij wordt aangeraakt! En dat kan wezenlijk verschillen dan wat jij er mee bedoelt.
Als het niet in mij zit zie ik het ook niet of als het niet actueel is in mij dan zie ik het ook niet.
En dat is dan toch ook het mooie van kunst of bijv. poëzie, dat het iets met de ander doet.
En zo blijkt nu, dat interpretaties van anderen jou dan weer raken.
Is zo kunst niet bedoeld?
Iedereen interpreteert het op zijn of haar manier naar zijn eigen beeld en reageert naar zij eigen ‘temperament’. En het blijkt wel hoeveel verschillende werkelijkheden er zijn. Zoals Osho zei (citeer ik altijd graag) zoveel hoofden zoveel werkelijkheden.
Alle goeds ook en dank je dat je dit op deze manier wilde delen. Voor mij wordt de tekening nog mooier, intenser :-).