
Ouwe verbazing, Barbara Jansma 2011
ps vanavond laat een nieuwe Jansma & Soli !!!
De Erekannunik
Geduld, respect en saamhorigheid
Serveersuggestie
Mevr. van der Pol
Icoon
Uit nutteloze noodzaak
laten we eerlijk zijn
als beest zijn we totaal mislukt
ik zie mij daar nog staan
op een savanne zonder uitvlucht
in het volle licht der dieren
een mond vol tanden
heel modern, heel gênant
vandaag
regerend met draadloze hand
in een land gebouwd onder water
met mensenrechten, koffieapparaten
en de natuur in mooie reservaten
voel ik nog steeds diezelfde angst
niets is veranderd
weids en eindeloos gaapt de savanne
welkom in mijn hoofd
het is een doos vol zwarte gaten
alles wat een mens verzint
zuigt zich erin: zeppelins, vakanties
zelfhaat, witte fosfor, dildo’s, anorexia
dubbelvla, dwangneuroses, shalali shalala
of de lol om een gemarteld paard
ook de dingen die niemand wil verzinnen
zitten erin: gewoon, voor de heb
ik draag een hoofd als een handicap
zwellend, kolkend, almaar zwellend
altijd vloed, nooit nog eb
geen vijand bleef er voor mij over
leeuw, griep, pest, slang
zelfs de dood slaapt aan een leiband
maar diep van binnen
in mijn grote grabbelton
daar vond ik er nog één
splinternieuw, zelfverzonnen
scharrelt een vijand
op de bodem van mijn vrije tijd
zinloos in de rondte
ik noem hem: Eeuwigheid
louter de gelegenheid
erover na te denken
volstond om hem te scheppen
gevangen zit ik als een rat
in mijn hobby, dag en nacht
en ik ben bang
ik was van plan een heldenstuk te schrijven
over het belang van kunst
haar grote nut maar mijn blad zweeg indrukwekkend
en alle muzen weken
de waarheid is
zij heeft geen nut
kunst is maar een bijproduct
zij is niet nodig om te kunnen
eten, neuken, ademen
maar één ding kan ze
zij kan vechten waar ik vlucht
zij kan, met haar ene giftand
zij het voor een kort moment
mij redden van de eeuwigheid
en dit verlammend gat verlammen
bij een vijand zonder handvat
helpt alleen het nutteloze
dan helpt kerven in een bot
stieren schetsen in een grot
dan helpt de nachtwacht
en het zingen bij een dode
uit nutteloze noodzaak
schiep kunst de mens
en als ik verstijf op mijn savanne
van bedreigend vrije tijd
als ik mijzelf vervloek
om dit uitzicht zonder eind
als mijn kop breekt van het licht
dan huil ik niet, dan schreeuw ik niet
ik hang mijzelf niet op
maar pak een pen
en schrijf u dit gedicht
Dichter des Vaderlands,
Ramsey Nasr
Piëta
Verbazingwekkend!
zo oud dat het enige dat nog verbazing uitdrukt de wenkbrauwen zijn
Weer een heerlijke
aankijker, Barbara, die
zelf verbazing wekt
Poppetjesregen
op het behang, lijkt de man
te verontrusten
Het moet niet gekker
worden, ligt voor op zijn tong
klaar voor de ei-sprong
De vleesgeworden
fatsoenlijkheid van een heer
van vrij hoge stand
Kan ook zijn gram ver-
hullen over het verlies
van kinderbijslag
Trektocht, :-)
Gyula, anders zou het gelaat op de grond vallen
Marius, was hij ooit ook zo’n poppetje denk je?
Handjes voor de ogen, niet stiekem door de vingertjes kijken, tot honderd tellen en bij het tellen niet foezelen..En dan pas: ik kom!!! (Merk nu pas, dat ik niet reageer op “wie niet weg is, is gezien..! Kom toch maar!)
als je een tijdje in zijn ogen kijkt geloof je dat je deze persoon kent,dat hij bestaat en dat doetie natuurlijk ook
@Barbara
Van binnen is hij
een en al poppenhuis, van-
daar zijn verbazing :-)
alsof ik kijk naar Wim Kan
Ik zou denken: “die ken ik, maar hij is wel oud geworden, hoe heet hij ook weer…………..”.
Prachtig. Ook weer even in je archief gekeken.
Yep, had ook even die indruk, Wim Kan, zoals svara al opmerkte…. verbluffend eigenlijk… maar zie ook toch verwondering of is dat hetzelfde
Wim Kan leek precies op mijn oma, en mijn oma kon viooltjes-blauw-verbaasd kijken. Maar wel een stuk minder treurig dan dit portret hier.
Een paar dagen geleden had ik een wonderlijke ervaring, en toen ik s’avonds prongeluk in de spiegel keek, zag ik mijn wenkbrauwen bovenop mijn hoofd zitten, waar ze niet meer afwilden, en mijn gezicht hing er aan, twijfelend tussen heel hard huilen en heel hard lachen. Toen moest ik erg lachen. Ik dacht, die wenkbrauwen, daar moet ik wat mee. En die poppetjes die zijn de binnenkant, die gaan zomaar niet weg. Of wel, en dan heeft-ie alle reden verbaasd te kijken.
Verder ken ik dit heerschap niet, en ik geloof niet dat dat iets uitmaakt :-)
Hoewel dat achtergrondje ook als behoudend en vals-vrolijk behangetje was bedoeld, en als van die franse lelies op een boerenhek waar je liever niet je broek aan openhaalt maar die er erg romantisch uitzien. Wij hadden dat vroeger.
Ergo, iedereen heeft gelijk :-)
Geen wonder, zijn dakraam is te laag.
Appelvrouw, heb ik nou alweer je zoldertje geprent? Oooo, waarom zit er geen driedubbel leuk-knopje hier!
Very Egon Schiele (als ik al een favoriete schilder zou moeten opnoemen, dan deze!)
knap!
Jezus Bert, dat is een compliment… ik ga even mijn hoofd onder de kouwe kraan houden.
Aansprekend, zeker en roept veel op. Moeie matte verslagen verwondering zie ik, maar hij is sterk, zie ik ook. Het zit zo’n beetje verstopt achter zijn ogen.
Hij is moe, en denkt even dat hij alles gezien heeft, en hij weet dat het niet zo is. Hij weet niet zeker of hij zich verheugt op weer een verrassing, maar houdt er rekening mee. En stiekem, achter zijn ogen en in zijn mondhoeken zit bereidheid.
Mooi weer Barbara, wat ben ik jaloers op je gave. Fijn dat ik er zo van mag genieten.
prachtige plooien en hangwangen heb je geschilderd, schitterend! Mooi portret, levend.
Écht verbazing? Dan wel met een tikkeltje ‘Wat moet ik hier nu weer mee?’